پنجـم مـاه، مـه چاردهی جـلـوه گر است           که ز خورشید فروزنده، فروزنده تر است

شهربـانو که جهان محو جـلالـش گـشته           پسری زاده که بر خلق دو عالم پدر است

چه پسر ثانی حیدر چه پسر جـان حسین           چه پـسر آیـنۀ طلعـت خـیـرالـبـشر است

پسری رشک ملک یا ملـکی فـوق بـشر           هم از این پاک تر است و هم از آن خوبتر است

این پسر کیست علی بن حسین بن علیست           که حسین بن علی نیز از او مفتخر است

خـبـر از لـیــلـۀ مـیــلاد امــامــی دادنــد           که زاسرار همه خلق جهان با خبر است

این چراغی است که در دست حسین بن علی           همه دم نورفشان و همه جا جـلوه گر است

این پسر آن یم فیضی است که هر قطرۀ آن           ارزشش بیشتر از عقد هزاران گهر است

این سپهری است که هر اختر تابندۀ آن           مشعل دیـدۀ نـورانی شمس و قـمـر است

این خلیلی است که در صفحۀ بتخانۀ شام           بازویش بت شکن و خطبۀ نابش تبر است

این همان عبد خدا شوکت احمد سیماست           که عبادات وی از طاعت کونین، سر است

این اسیری است که آزادی، افتاده به پاش           این شهیدی است، که نخل شهدا را ثمر است

بـه حـسیـن بن عـلـی سـیّـد احـرار قـسـم           این علی بن حسین است و حسینی دگر است

این بود زمزم و مسعی و صفا و مـروه           این منا و عرفات است و مقام و حجر است

همه گل‌های نبی گشت خزان و پس از آن           هر چه دادند به شیعه همه از این شجر است

یـار او بـاش که عـالـم همه یار تو شوند           مهر او جوی که بر آتش دوزخ سپر است

اوست معصوم ششم حجّت چارم، سجّاد           که به خاک قدمش سجدۀ اهل نظر است

از چه در سلـسله بـیـنـیـش خـدا می‌دانـد           بسته در سلسله‌اش پای قضا و قدر است

چشم دوزد به نماز شب او شب، هر شب           گوش در پای دعای سحر او سحر است

به دعـای شب و اشک سحر او سوگـنـد           که نماز از نفسش معتبر و مفتخر است

نرگس دیده و سرو قـد و مـرآت جـمـال           هـمـه تـصویـر خـدای احـد دادگـر است

به خـدا طاعـت کـونـیـن و نـماز ثـقـلـین           بی ولایش همه در حشر هبا و هدر است

گر به صد مهر دهی ذرّه‌ای از مهر ورا           به خداوند قسم بیع و شرائت ضرر است

جـدّ او خـتـم رُسُـل مـام گـرامـی زهــرا           سه وصی را پسر و هفت ولی را پدر است

او که بـاران به تـمـنّـای غـلامـش بـارد           او که بر ابر به فرمان خدا راهبر است

او که با تـیغ زبـان معـجـز حـیـدر دارد           او که سـر تا قـدم آئـیـنۀ پـیـغـامـبر است

او که چون فاطمه در عزّّت و در قدر و شرف           او که در شور، شبیر و به شجاعت شبر است

عـاجــز از یـافـتـن رتـبـۀ والاش مـلـک           لال از گفتن اوصاف کـمالش بشر است

من کجـا منـقـبـت حـضرت سـجّـاد کجـا           ذرّه از وسعت خورشید کجا با خبر است؟

جنّت از روضۀ جود و کرمش دسته گلی           دوزخ از آتش خشم و غضبش یک شرر است

بـوسـه بـر سـلـسـلــۀ گـردن او بـایـد زد           که به هر حلقه دو صد آیت فتح و ظفر است

شام، ویـرانۀ شام و چه در آغوش حسین           این امامی است که روح القدسش خاک در است

نخل میثم که همه سبز به فیض دم اوست           به ولای عـلـی و آل عـلـی بـارور است